Η ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στη μείωση που παρουσιάζουν οι πληθυσμοί πολλών πουλιών στη Ευρώπη και την εντατικοποίηση της γεωργίας, τόσο χωρικά όσο και χρονικά, έχει καταγράφει σε διάφορες μελέτες (Fuller et al., 1995; Pain and Pienkowski, 1997; Donald et al., 2002). Οι Donald et al. (2002) συνοψίζουν τις απειλές από τη γεωργία στα πουλιά, στηριζόμενοι σε μεγάλο αριθμό μελετών των τελευταίων ετών, στις παρακάτω:

Συστηματικές μελέτες σε χαρακτηριστικά είδη των αγροτικών περιοχών έχουν δείξει ισχυρές συσχετίσεις μεταξύ της μείωσης των πληθυσμών τους και της εφαρμογής διαφόρων σύγχρονων γεωργικών πρακτικών. Έχει βρεθεί, για παράδειγμα, ότι η μείωση του πληθυσμού της λιβαδοπέρδικας στη Μεγάλη Βρετανία -κατα 85% τα τελευταία 20 χρόνια- οφείλεται σε αυξημένη θνησιμότητα των νεοσσών κατά την περίοδο αναπαραγωγής λόγω μείωσης στους πληθυσμούς των ασπόνδυλων, που είναι η βασική τους τροφή, από την εκτεταμένη χρήση φυτοφαρμάκων και ιδιαίτερα εντομοκτόνων σε καλλιέργειες σιτηρών (Potts, 1997).

Παραδείγματα από την αρνητική επίδραση της γεωργίας σε διάφορα είδη πουλιών, λόγω εντατικοποίησης σε πεδινές περιοχές της Ευρώπης, παρουσιάζονται στον παρακάτω πίνακα από στοιχεία της BirdLife International (2004b).

Κάντε κλικ εδώ για να δείτε τον πίνακα "Πρακτικές εντατικοποίησης της γεωργίας και επιπτώσεις τους στα πουλιά στις πεδινές αγροτικές περιοχές της Ευρώπης"

Εκτός όμως από την εντατικοποίηση της γεωργίας στα πεδινά, σημαντική επίδραση στους πληθυσμούς των πουλιών έχει και η εγκατάλειψη των αγροτικών δραστηριοτήτων ιδιαίτερα στα ορεινά. Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η δραματική μείωση του αριθμού των κτηνοτροφικών ζώων και η εγκατάλειψη των ορεινών βοσκοτόπων σε αρκετές περιοχές της Ευρώπης έχει οδηγήσει σε αλλαγές στους πληθυσμούς μεγάλων αρπακτικών πουλιών, όπως τα όρνια καθώς έχει μειωθεί και ο αριθμός των ζώων ελευθέρας βοσκής και κατ' επέκταση και των πτωμάτων που αποτελούν τη βασική τροφή τους (Donazar et al., 1997). Επίσης, η εγκατάλειψη των παραδοσιακών γεωργοκτηνοτροφικών πρακτικών και η δάσωση των ορεινών βοσκοτόπων έχει οδηγήσει σε μειώσεις ειδών όπως η κοκκινοκαλιακούδα και η κιτρινοκαλιακούδα, που χρειάζονται εκτάσεις με χαμηλή βλάστηση για να τραφούν (Blanco et al., 1998; Laiolo et al., 2004).